روزی که دیانا زمینی شد...

۱۳ بهمن ماه ۱۳۹۷ ساعت ۶ و نیم صبح با همسرجان از خونه بیرون زدیم. مادر شوهر جان از شب قبل لطف کرده بودن اومده بودن خونه ما ، تا صبح بعد از رفتن ما به بیمارستان آندیا رو راهی مدرسه بکنن و ظهر هم هر زمان که اومد خونه پیشش باشن.....بنابراین ما با خبال راحت رفتیم سمت بیمارستان رضوی......
فرزانه (خواهرم) نتونست خودش و برای روز زایمان و شب اول برسونه مشهد. همونجور که گفتم اون ساکنه ساری هستش و یکم دوره.....توی بیمارستان که داشتیم تشکیل پرونده میدادیم اولش یه لحظه دلم خیلی گرفت....تنهای تنها بودم....مامانم چون مسنه نتونست همراهم باشه، خواهرم که توی این شهر نبود......خلاصه خیلی غصه ام گرفت...یهو نگاه کردم دیدم شوهر داره برای بستری شدن از اینور میره اونور و خلاصه در تکاموی کارای منه....یهو با خودم گفتم اگه مامانم و خواهرم پیشم نیستن حداقل یه شوهر خوب و نارنین دادم که تمام این مدت ۹ ماه کنارم بود و حمایتم کرد....بی انصافیه که بخوام از واژه تنها استفاده کنم...
بله.....من تنها نبودم.اول از همه خدا باهام بود و بعدشم همسرجان کنااااارم. یه نفس عمیق کشیدم باهاش خداحافظی کردم و رفتم توی بخش زایمان که آماده بشم.
البته از حق نگذریم نیلوفر (خواهرزاده ام) از چند روز قبل روز ۱۳ ام را مرخصی گرفته بود که بجای مامانش کنارم باشه و خداییشم خودش و قبل از اینکه من برم اتاق عمل رسونده بود و لحظه ی رفتن من توی اتاق عمل کنارم بود....دستش درد نکنه ان شاء الله بتونم واسه نی نی خودش جبران کنم.......چون شبم اون کنارم بود و تنها نبودم......
برخلاف آندیا که توی یک روز گرم تابستانی پا به این دنیا گذاشت.
دیانا ساعت ۱۲ ظهر روز ۱۳ بهمن ۹۷در یک ظهر سرد زمستانی زمینی شد و چشماش رو بدنیا باز کرد. و من یه بار دیگه طعم شیرین مادر شدن و چشیدم .....که عجب طعم لدت بخشی داره .....که تا مادر نشی هیچوقت و هیچوقت نمیتونی درک کنی که چیه این حس و حاااااال.....